Toespraak bij uitvaart
Geachte familie, vrienden bekenden en veteranen. Wij zijn hier bijeen om het overlijden van Aad Bakker, Indië-veteraan te herdenken.
Veteranen hebben onderling een speciale band. Het maakt niet uit of je in Indië, Eritrea, Mali de Congo of Afghanistan ingezet bent. Veteranen hebben een klik vanwege de gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt, waarvan sommige gebeurtenissen een onuitwisbare indruk hebben achterlaten, dat is wat veteranen bindt. Vandaag nemen we afscheid van Aad Bakker, de oudste veteraan van Texel.
Aad was een trouwe bezoeker van het veteranencafé op Texel en altijd betrokken, ook bij jonge veteranen. Als oud-Indiëganger wist hij als geen ander wat voor impact missies op onze jongens en meiden hebben.
Naar de buitenwereld liep Aad niet echt te koop met zijn ervaringen uit Indië maar als je één op één een gesprek met hem had dan kwamen de tragedies wel naar boven.
Voor de achtergebleven familie en vrienden was vaak het enige wat ze echt wisten dat hij met een groot schip naar Indië ging en dat hij jaren later weer terugkwam. In die tijd zonder internet en smartphones was er alleen de veldpost en dat was nog beperkt. Zijn ouders zullen zich, zoals de meeste vaders en moeders, geregeld zorgen hebben gemaakt.
Pas op latere leeftijd bleek hoeveel impact die jaren in de tropen op hem hebben gehad. Hij wilde zijn verhaal doen tijdens de 4 mei herdenking in 2013. Dat is door het 4-5 mei comité afgewezen.
Als argument werd gegeven dat er veel discussie is over de rol van Nederland tijdens de politionele acties waaraan Aad Bakker heeft deelgenomen. Aad en vele duizenden Nederlandse jongens werden door de regering naar Nederlands-Indië gestuurd, als beroeps- of als dienstplichtig militair.
Zij deden daar onder zeer moeilijke omstandigheden hun plicht in opdracht van die regering. De beste jaren van hun leven hebben zij gegeven en velen van hen zijn er gesneuveld.
Als alternatief op de weigering hebben de Texelse veteranen 29 augustus 2015 een herdenkingsdienst georganiseerd in de Burgthkerk. Aad heeft hier tijdens deze herdenking een emotionele toespraak gehouden.
Daar vertelde hij dat hij in februari 1949 nietsvermoedend en bijna vrolijk was ingescheept om mee te doen aan de politionele acties, een oorlog, die geen oorlog mocht worden genoemd in het toenmalige Nederlands-Indië. Nadat hij zijn laatste geld had opgemaakt door een logekaartje voor de musical te kopen. Op Oost-Java kwam hij er al snel achter dat het geen leuke tijd zou worden. Overdag moesten hij en zijn collega’s onophoudelijk patrouilleren, ’s nachts bij toerbeurt wachtlopen.
De verhalen die Aad vertelde herkende ik maar al te goed; mijn inmiddels overleden schoonvader was ook Indië veteraan. Het Indië-boek is nooit uit, nog steeds worden veteranen ‘s nachts wakker als dat boek weer is opengegaan en de traumatiserende gebeurtenissen worden herbeleefd. Het meest trieste wat Indië-veteranen is overkomen is bij terugkeer in het vaderland het gebrek aan nazorg en erkenning voor de zware taak die Indiëgangers hebben uitgevoerd en de ellende die ze hebben meegemaakt.
Vandaag nemen we afscheid van Aad Bakker, iedereen mag trots zijn op Aad Bakker, als mens en als veteraan. De Veteranen op Texel zijn dat in ieder geval wel.
Aad, rust zacht.